Maria Montessori

Maria Montessori:


Maria Montessori urodziła się 31 sierpnia 1870 roku we Włoszech w miejscowości Chiarawalle. Między 1892-1896 studiowała medycynę. Była pierwszą kobietą-lekarzem we Włoszech, uzyskała doktorat z psychiatrii. W 1897 roku podjęła pracę w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Rzymskiego. Była lekarką, pedagogiem i psychologiem.

Obserwując rozwój dzieci, ich zainteresowanie materiałami edukacyjnymi z czasem powiększała ilość narzędzi. Maria Montessori ograniczyła działanie nauczyciela, szła za dziećmi ich potrzebami, zalecała, żeby nie narzucać dzieciom zabawy, nie przeszkadzać w pracy, które same sobie wybiorą. W roku 1909 opublikowano jej pierwszą książkę pt. „Metoda Montessori”. W 1929 powstało Assocjatio Montessori Internationale (AMI) – Międzynarodowe Stowarzyszenie Montessori, które zajmuje się kształceniem nauczycieli wg metod Marii Montessori. Maria Montessori zmarła 6 maja 1952 roku w Noordwijk w Holandii.

Jako twórczyni metody i pedagogiki, Montessori zalicza się do reformatorów edukacji wczesnoszkolnej. Jej postać i dzieło należą do fundamentów współczesnej, nowoczesnej pedagogiki stawiając ją w gronie największych pedagogów współczesności. Wielokrotnie nominowana była do Pokojowej Nagrody Nobla. Prace jej autorstwa opatrywał swymi autografami papież Pius XII. Również przez papieży Pawła VI i Jana Pawła II przedstawiana była jako wzór dla wszystkich kobiet świata.
Przedszkola i szkoły pracujące wg zasad pedagogiki montessoriańskiej od ponad stu lat istnieją w większości krajów na każdym kontynencie. Do głównych odkryć, na których Maria Montessori zbudowała swoją metodę zaliczamy: polaryzację uwagi, wrażliwe fazy, absorbujący umysł.

“Dziecko, które naprawdę pokochało swoje otoczenie i wszystkie żyjące stworzenia, które odkryło radość i entuzjazm w pracy, daje nam powód, by mieć nadzieję, nadzieję na pokój w przyszłości”

Najważniejsze założenia:

  • Indywidualizacja kształcenia.
  • Szacunek dla dziecka.
  • Uwzględnienie w procesie kształcenia właściwości rozwojowych dziecka, jego  możliwości, potrzeb i zainteresowań.
  • Oparcie procesu kształcenia na naturalnej potrzebie aktywności.
  • Stymulowanie całościowego rozwoju dziecka.
  • Stworzenie pomocy dydaktycznych tworzących zwarty, logiczny łańcuch.
  • Wypracowanie zamiłowania do ładu, porządku i ciszy.
  • Uniezależnienie od nagrody i dorosłych